شعر از آقا

سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم    چون زلف تو سر گرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش     چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فقانی     من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی      عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خند لبش جان نسپردم     شرمنده جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر     افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند امین بسته دنیا نیم اما     دلبسته یارم...